کد مطلب:312331 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:275
روایت سوم
عن ابن عباس قال: ان رسول الله (ص) كان جالسا ذات یوم اذ اقبل الحسن (ع)... ثم اقبل الحسین (ع) فلما رآه بكی... و اما الحسین (ع) فانه منی و هو ابنی و ولدی و خیر الخلق بعد اخیه... و أبشره بالشهادة فیرتحل عنها الی ارض مقتله و موضع مصرعه ارض كرب و بلاء و قتل و فناء، تنصره عصابة من المسلمین اولئك من سادة شهداء امتی یوم
[ صفحه 193]
القیامة كانی انظر الیه و قد رمی بسهم فخر عن فرسه صریعا ثم یذبح كما یذبح الكبش مظلوما [1] .
ابن عباس در روایت بلند فوق ماجرایی را شرح داده كه بخش هایی از آن چنین است: او می گوید: روزی رسول خدا (ص) در بین اصحاب خود نشسته بود كه امام حسن (ع) و امام حسین (ع) و سپس فاطمه زهرا (س) و علی بن ابی طالب (ع) به ترتیب بر آن حضرت وارد شدند. پیامبر (ص) پس از دیدار هر یك از اهل بیت خود گریست و او را در نزدیكی خود نشاند، آن گاه در پاسخ سؤال اصحاب كه چرا با دیدن هر كدام از اهل بیت خود گریان شدید، شروع به بیان فضایل و ویژگی های برتر آن ها نمود و شمه ای از سختی ها و رنج های فراوانی را كه بعد از وفات خود بر آن ها وارد می شود، برشمرد. آن گاه رسول خدا (ص) در فرازی از گفتار خود درباره ی سیدالشهداء (ع) چنین فرمود: حسین (ع) از من و فرزند من است. او برترین خلق خدا بعد از برادرش امام حسن (ع) است. در پایان گفتار خود قیام و شهادت امام حسین (ع) را چنین بیان نمود: حسین (ع) به حرم من پناه می آورد، ولی كسی او را یاری نمی كند. من او را در خواب، سفارش به هجرت و حركت می كنم و نیز از شهادتش او را باخبر می سازم. حسین (ع) به سوی سرزمین كربلا پیش می رود. كربلا: وادی رنج و آزمایش، كشتار و نابودی. در این هنگام گروهی از مسلمانان كه بزرگ و سرور شهیدان امت من هستند او را یاری می كنند.
بخش پایانی این روایت به این بیان: «و اصحابه من سادة [سادات] الشهدا یوم القیامة» از امیرمؤمنان (ع) نیز روایت شده است [2] .
همان گونه كه حسین (ع) سرور و بزرگ جوانان بهشت است. عباس (ع) و دیگر اصحاب امام حسین (ع) نیز سرور و سالار شهیدان امت پیامبرند. و چه زیبا و دل نشین است كه زائر امام حسین (ع) نیز این ویژگی بزرگ و چشم گیر اصحاب امام حسین (ع) را خاطر نشان می سازد و در زیارت شهدای كربلا می خواند: «اشهد انكم النجباء و سادة
[ صفحه 194]
الشهداء فی الدنیا و الاخرة؛ شهادت می دهم كه شما نجیبان و سرور شهیدان در دنیا و آخرتید.» [3] .
واژه «سید» در روایت، به نمونه ی كامل هر نوع گفته شده است. كامل ترین فرد هر گروه از موجودات در بر دارنده ی صفات و خصوصیات تمامی افراد آن گروه است. «سید» نمایانگر ویژگی های یك مجموعه است و هر دسته از مجردات و ملكوتیان تا مادیات و ناسوتیان، ناگزیر از داشتن نمونه ای برترند [4] به این روایات بنگرید:
[محمد (ص)] سید الانبیاء و المرسلین؛ [5] محمد (ص) سید پیامبران و فرستادگان است.
علی (ع)... سید المؤمنین؛ [6] علی (ع) سید مؤمنان است.
فاطمة (س) سیدة نساء العالمین [7] فاطمه (س) سید زنان جهانیان است.
الحسن (ع) و الحسین (ع) سیدا شباب اهل الجنة [8] ؛ حسن و حسین (ع) سید جوانان اهل بهشت اند.
شهر رمضان... سید الشهور [9] ؛ رمضان سید ماه هاست.
الماء سید الشراب فی الدنیا و الاخرة [10] ؛ آب سید نوشیدنی ها در دنیا و آخرت است.
[ صفحه 195]
سید الطعام اللحم [11] ؛ گوشت سید خوردنی هاست.
و در نهایت، آن گاه كه با مبدأ آفرینش و پروردگار خویش به مناجات می پردازیم، او را با نام «سید السادات» [12] می خوانیم: «و ان الی ربك المنتهی» [13] .
اكنون بار دیگر بنگرید به عباس بن علی (ع) و اصحاب امام حسین (ع) كه چگونه با گذشت از جان و ایثار در راه «سیدالشهدا» (ع)، برترین و كامل ترین نمونه ی شهیدان امت رسول خدا (ص) شده اند.
[ صفحه 193]
القیامة كانی انظر الیه و قد رمی بسهم فخر عن فرسه صریعا ثم یذبح كما یذبح الكبش مظلوما [1] .
ابن عباس در روایت بلند فوق ماجرایی را شرح داده كه بخش هایی از آن چنین است: او می گوید: روزی رسول خدا (ص) در بین اصحاب خود نشسته بود كه امام حسن (ع) و امام حسین (ع) و سپس فاطمه زهرا (س) و علی بن ابی طالب (ع) به ترتیب بر آن حضرت وارد شدند. پیامبر (ص) پس از دیدار هر یك از اهل بیت خود گریست و او را در نزدیكی خود نشاند، آن گاه در پاسخ سؤال اصحاب كه چرا با دیدن هر كدام از اهل بیت خود گریان شدید، شروع به بیان فضایل و ویژگی های برتر آن ها نمود و شمه ای از سختی ها و رنج های فراوانی را كه بعد از وفات خود بر آن ها وارد می شود، برشمرد. آن گاه رسول خدا (ص) در فرازی از گفتار خود درباره ی سیدالشهداء (ع) چنین فرمود: حسین (ع) از من و فرزند من است. او برترین خلق خدا بعد از برادرش امام حسن (ع) است. در پایان گفتار خود قیام و شهادت امام حسین (ع) را چنین بیان نمود: حسین (ع) به حرم من پناه می آورد، ولی كسی او را یاری نمی كند. من او را در خواب، سفارش به هجرت و حركت می كنم و نیز از شهادتش او را باخبر می سازم. حسین (ع) به سوی سرزمین كربلا پیش می رود. كربلا: وادی رنج و آزمایش، كشتار و نابودی. در این هنگام گروهی از مسلمانان كه بزرگ و سرور شهیدان امت من هستند او را یاری می كنند.
بخش پایانی این روایت به این بیان: «و اصحابه من سادة [سادات] الشهدا یوم القیامة» از امیرمؤمنان (ع) نیز روایت شده است [2] .
همان گونه كه حسین (ع) سرور و بزرگ جوانان بهشت است. عباس (ع) و دیگر اصحاب امام حسین (ع) نیز سرور و سالار شهیدان امت پیامبرند. و چه زیبا و دل نشین است كه زائر امام حسین (ع) نیز این ویژگی بزرگ و چشم گیر اصحاب امام حسین (ع) را خاطر نشان می سازد و در زیارت شهدای كربلا می خواند: «اشهد انكم النجباء و سادة
[ صفحه 194]
الشهداء فی الدنیا و الاخرة؛ شهادت می دهم كه شما نجیبان و سرور شهیدان در دنیا و آخرتید.» [3] .
واژه «سید» در روایت، به نمونه ی كامل هر نوع گفته شده است. كامل ترین فرد هر گروه از موجودات در بر دارنده ی صفات و خصوصیات تمامی افراد آن گروه است. «سید» نمایانگر ویژگی های یك مجموعه است و هر دسته از مجردات و ملكوتیان تا مادیات و ناسوتیان، ناگزیر از داشتن نمونه ای برترند [4] به این روایات بنگرید:
[محمد (ص)] سید الانبیاء و المرسلین؛ [5] محمد (ص) سید پیامبران و فرستادگان است.
علی (ع)... سید المؤمنین؛ [6] علی (ع) سید مؤمنان است.
فاطمة (س) سیدة نساء العالمین [7] فاطمه (س) سید زنان جهانیان است.
الحسن (ع) و الحسین (ع) سیدا شباب اهل الجنة [8] ؛ حسن و حسین (ع) سید جوانان اهل بهشت اند.
شهر رمضان... سید الشهور [9] ؛ رمضان سید ماه هاست.
الماء سید الشراب فی الدنیا و الاخرة [10] ؛ آب سید نوشیدنی ها در دنیا و آخرت است.
[ صفحه 195]
سید الطعام اللحم [11] ؛ گوشت سید خوردنی هاست.
و در نهایت، آن گاه كه با مبدأ آفرینش و پروردگار خویش به مناجات می پردازیم، او را با نام «سید السادات» [12] می خوانیم: «و ان الی ربك المنتهی» [13] .
اكنون بار دیگر بنگرید به عباس بن علی (ع) و اصحاب امام حسین (ع) كه چگونه با گذشت از جان و ایثار در راه «سیدالشهدا» (ع)، برترین و كامل ترین نمونه ی شهیدان امت رسول خدا (ص) شده اند.
[1] الامالي، الصدوق، ص 101.
[2] بنگريد به: بحارالانوار، ج 36، ص 253؛ كمال الدين، ج 1، ص 259؛ عوالم العلوم، ج 17، ص 148 و ص 348.
[3] بحارالانوار، ج 101، ص 239.
[4] در ضمن روايتي از امام صادق (ع) آمده است: «... الا و ان لكل شي ء سيدا و سيد المجالس مجالس الشيعة». بنگريد به: الكافي، ج 8، ص 213.
[5] التهذيب، ج 6، ص 78.
[6] الكافي، ج 6، ص 308.
[7] بحارالانوار، ج 101، ص 201 و 209؛ التهذيب، ج 3، ص 110.
[8] بحارالانوار، ج 22، ص 112، ص 279 و ج 40، ص 54 و ص 67.
[9] الكافي، ج 4، ص 67.
[10] التهذيب، ج 3، ص 105.
[11] الكافي، ج 6، ص 307.
[12] مفاتيح الجنان، دعاي جوشن كبير.
[13] نجم: 42.